Omdat mijn broer en ik 7,5 jaar schelen, die ouwe is bijna 38, was dit leeftijdsverschil er gedurende mijn jonge jaren erg te merken. Toen ik werd geboren speelde hij buiten en logeerde hij bij vriendjes. Toen bij hem meisjes in het spel kwamen, liep ik met een snotneus te spelen met GI-Joe poppetjes. Ondanks dat je een broer hebt, zaten wij door ons grote leeftijdsverschil nooit op hetzelfde niveau. Het was niet dat we als broers naar het winkelcentrum gingen of dat we met elkaar over meisjes of huiswerk konden praten. Ik was altijd het irritante kleine broertje. Nu moet ik overigens zeggen dat ik lastig druk was en een erg harde stem. Al met al, het maakte alles nog erger!
Pas toen ik 17 was de eerste echte keer dat ik dacht: ‘Nu zijn we allebei volwassen. Geen gat meer.’ Ik weet nog dat ik met hem meeging naar de Powerzone. Ik had geen idee wat voor club het was, ik vond het tof om naast mijn broer in een club te staan. In de 13 jaar die volgden zagen we elkaar steeds vaker. Mijn broer werd mijn grote broer. De broer waarmee ik kon praten over mijn exen, de broer die me advies gaf over dat ik mijn doel moest volgen en gewoon naar San Francisco moest gaan om stage te lopen. Mijn broer is de broer die het nu geweldig vindt om oom te worden van mijn kind!
Het geslacht
In mijn vorige post sprak over hoe moeilijk het is om kleding voor een baby te kopen, zonder dat je het geslacht weet. Nou, die weet ik nu. Afgelopen zaterdag hadden wij een afspraak bij het echo centrum bij IJburg. We kende de echoscopiste al, aangezien zij eerdere echo’s voor ons had gedaan. Ik moet zeggen dat dat wel een relax gevoel geeft. Zoals ik had verteld had Leonie deze echo gevraagd als cadeau van mijn ouders, die zij had uitgenodigd om bij het grote nieuws aanwezig te zijn. Nu moet je je even verbeeld
en dat mijn ouders 30 jaar geleden voor het laatst bij een echo zijn geweest. 30 jaar geleden keken zij naar waarschijnlijk een beeldscherm die waarschijnlijk niet veel groter is dan de gemiddelde telefoon, alleen dan met nog 8 kilo beeldbuis erachter. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de grootte van de pixels en het echoapparaat zelf.
Nee, eergister kwamen mijn ouders in een kamertje met een plat beeldscherm met een afmeting van 50+ inch. Full FD voor je kop en een transducer (zo heet het echoapparaat) dat nog beter trillingen en geluiden kan omzetten in beeld dan de meeste onderzeeërs of dolfijnen in de stille oceaan.
Ondanks dat wij zelf al hadden gefantaseerd over het geslacht van ons kindje was vooral mijn moeder was erg zenuwachtig. Mijn moeder heeft zelf twee zoons waar van haar oudste ook twee zoons heeft. Los van een handje vol nichtjes zijn wij mannen toch echt in de meerderheid. Haar wens was dan ook dat ik eindelijk voor een meisje zou zorgen binnen de familie.
Nadat Leonie een kwak gel op haar buik had en de transducer zijn werk deed, kon de echoscopiste al snel zien wat het geslacht was. Na ons even in spanning te houden door eerst het hoofdje, navelstreng, buik en rug te laten zien, vertelde zij dat het tussen de benen helemaal vlak loopt. ‘Het is een meisje!’. Mijn ouders sprongen op van geluk en Leonie en ik knepen elkaar in elkaars hand na het horen van het nieuws. Een meisje!! Zo speciaal en precies iets voor ons! Lekker anders dan alle anderen in de familie. Klik hier als om even met ons mee terug te wanen in de echo kamer.
Later die middag hadden we met mijn tantes en schoonzus afgesproken om koffie te drinken en hen het geslacht te vertellen. Op een vreemde manier had iedereen het verwacht. Mijn schoonzus had speciaal een roze broek aangetrokken en een tante van me had nog snel een roze pakje gekocht. Sterker nog, mijn moeder had die ochtend een tas vol wit/roze shirtjes en rompertjes gescoord. Een ding is zeker, mijn prinsesje zal niets te kort komen.
TrenDaddy 